Poeta mówi do żony...

xxx

Poeta mówi do żony, mają już dziecko

- jak mogę pisać wiersz katastroficzny?

mam żonę i dziecko. Albo do dziewczyn?

- możemy się rozstać

no to się rozstaliśmy

eschatologia rozpaczy jako melodramatyczny

kostium liryczny

somnambulizm, majaki, zwidzenia

kompleksy, urazy, fobie

wysnute w wyobraźni akty ucieczki

i akty walki inferno neurastenii

narastająca wprost proporcjonalnie skłonność do samodestrukcji

atrofia zakorkowana, jak złośliwy dżin w alkoholu i narkotykach

jakieś echo lovecrafta

jednak ostateczny kształt artystyczny

udowadnia, że instynkt życia zwycięża z instynktem upadku

nie lękajcie się śmierci i pustki, cierpienie jest dla ludzi,

ale co robić, kiedy nawet genetyczny nihilista i katastrofista

na starość dochodzi do infantylnego ewangelizmu?

choć nadal pojawiają się kochanki we śnie, jak zjawy przeszłości

jak wielkie znaczenie ma to, co z nami idzie, które nas w snach straszy