xxx/Czytaty/

xxx/Czytaty/

Jeszcze nie jestem

przewiduję nadejście w zaciemnieniu

słyszę i widzę

jak żarzy

się zachwyt

słyszę poruszone powietrze

przez które szła

wszędzie natykam się na migotania

to świecenie nocy

w ciągłym skrzypieniu osi ziemi

obejmij mnie mocno, jak przerażenie

tylko wówczas jestem skłonny zaistnieć

czy jestem jeszcze gdzie indziej

niż tam, pokąd się wzniosłem?

xxx/O sobie i o świecie/

xxx/O sobie i o świecie/

Żadnej metafizyki na zewnątrz.

Nie szukam już na ulicy,

ani tym bardziej w ogródku

niby artystycznej piwiarni

na delikatne powiewy uczuć

możesz liczyć wyłącznie sam ze sobą

poezja jest zamknięta w książkach

na zewnątrz też jest jej sporo

jeśli tylko patrzysz by przekształcać

jest to wyłącznie twoją zasługą

i nie poluj już na ulotne nastroje

dziś nie miałem słyszeć,

jak powiedziano o mnie

człowiek znikąd

czekać, czekać, na nieśmiertelny wiersz

można się nie doczekać

lepiej natychmiast bezwiednie go napisać

xxx/Ośniałowski. Uwaga - cytaty./

xxx/Ośniałowski. Uwaga - cytaty./

kiedy w końcu zrozumiesz poeto,

że wieczne szczęście to iluzja,

kiedy pogodzisz się z losem?

co wybrać kostium sztuki, czy naturalność?

wiersze, które zawierają ładunek skondensowanego smutku

na szczytach rozpaczy przychodzi spotykać się z poetą

nie tylko wtedy, gdy poeta kocha

ale w każdej ze sfer

nie ma miłości szczęśliwej

bywa w tych wierszach za wiele hieratyczności

towarzyszymy wejściom poety do krainy cieni

seks czy miłość jawi się schronieniem

w tej faustowskiej chwili?

ważna okazuje się nieufność wobec ludzi

nawet, gdy bierze się z organicznej

nieumiejętności porozumienia

nikt nie może wykorzystywać przeciw poecie

jego metody, halucynacje arkadii mają prawo być naiwne

te wiersze to rozliczenie z cieniem

i lekcja z historii poezji

nawet w tej najczarniejszej wszędzie widzę

lekcję z afirmacji, nawet u samobójców

przecież sam jeszcze żyję

Chcemy pić życie, ludzie żywi.

Cóż przyjdzie nam z nieśmiertelności

Wiersze chudsze i grubsze 10 sztuk

xxx/17. Czytając poetów przeklętych/

xxx/17. Czytając poetów przeklętych/

w poezji zmieniają się dykcje i widzenia

ale najlepiej jest nie mieć wspólnego tętna z narodem

dobrze jest zrozumieć, że sprawy doczesne są duperelami

naleciałymi ze strumienia zdarzeń,

które dzieją się za szybko

wszystko sprowadza się do jednego - koszmarów, kompleksów i obsesji

to jest wizerunek tamtych pisarzy, zwanych dziś przecież współczesność

niczego retorycznie poeta nie obsługuje

może obsługiwać lirycznie tylko samego siebie

być najciszej, jak możliwe, wsłuchanym we własne wnętrze

słusznie ostrzegają się przed brakiem precyzji

ale dlaczego nie ostrzegają się przed pedanterią?

głęboka inspiracja, prostota, szczerość, rytmy i kadencje

życie i śmierć na negatywie się zlewa, skrajną eksploracją uczuć zaklętych

w emocjach, piekło na ziemi zneutralizowane przez niebo urojeń

stroniąc od poetyki inwektyw w ściszeniu lirycznej zadumy

wystarczy mieć zawsze na uwadze, że poezja jest sztuką otwartą

szeroką autostradą abstrakcji

Poeta mówi do żony...

xxx

Poeta mówi do żony, mają już dziecko

- jak mogę pisać wiersz katastroficzny?

mam żonę i dziecko. Albo do dziewczyn?

- możemy się rozstać

no to się rozstaliśmy

eschatologia rozpaczy jako melodramatyczny

kostium liryczny

somnambulizm, majaki, zwidzenia

kompleksy, urazy, fobie

wysnute w wyobraźni akty ucieczki

i akty walki inferno neurastenii

narastająca wprost proporcjonalnie skłonność do samodestrukcji

atrofia zakorkowana, jak złośliwy dżin w alkoholu i narkotykach

jakieś echo lovecrafta

jednak ostateczny kształt artystyczny

udowadnia, że instynkt życia zwycięża z instynktem upadku

nie lękajcie się śmierci i pustki, cierpienie jest dla ludzi,

ale co robić, kiedy nawet genetyczny nihilista i katastrofista

na starość dochodzi do infantylnego ewangelizmu?

choć nadal pojawiają się kochanki we śnie, jak zjawy przeszłości

jak wielkie znaczenie ma to, co z nami idzie, które nas w snach straszy