Roztaczający się duch...

Roztaczający się duch...

Roztaczający się duch

permanentnego przeczenia

nadmiar wrażliwości

jak nóż na gardle

czekanie na słowa

najściślej przylegające do rzeczywistości

wsłuchaj się w siebie

w zgrzyt ulic i pozorną ciszę parków na spacerach

oswajanie demonów

neurastenicznej egzystencji

niepokój zamieniany

na semantyczną nieokreśloność

tęsknota za destrukcją fizycznej formy

wyrażająca się w turpiźmie i brutalności

zapierdziana kołdra na łóżku

spermą schlapane prześcieradło pustki

deheroizując skryte pokłady

zostaniesz wreszcie czysto nazwany

jego potencjalny wariant losu

precyzyjnie niedookreślony

nieoczekiwana w tak młodym wieku drastyczność

dobrze rokująca wierszom na przyszłość

serce oddał kiedyś na zawsze takiej jednej

która pozostała tylko na fotografii

wmawiając mu na zawsze motyw

irracjonalnego odrzucenia

w słowach drogowskazu nie ma